Κάθε σύγχρονο κράτος που θέλει να βελτιώνει την ποιότητα ζωής και να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τις ανάγκες των πολιτών του, πρέπει να προσφέρει στους πολίτες του, πρώτα και πάνω απ΄ όλα, ασφάλεια.
ΙΩΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΙΩΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Κάθε σύγχρονο κράτος που θέλει να βελτιώνει την ποιότητα ζωής και να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τις ανάγκες των πολιτών του, πρέπει να προσφέρει στους πολίτες του, πρώτα και πάνω απ΄ όλα, ασφάλεια.
Τιμούμε και γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες, τρεις κορυφαίες για το έθνος μας, επετείους. Ως χριστιανοί, τιμούμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το χαρμόσυνο άγγελμα της έλευσης του Θεανθρώπου και την απαρχή της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων. Ως Έλληνες, την εθνική μας παλιγγενεσία του 1821 και ως Έλληνες Κύπριοι, την Πρωταπριλιά του ’55. Την ημέρα που και ο λαός μας, ευαγγελίστηκε την ελευθερία του.
Για την ευκαιρία που μας παρέχεται σήμερα, επιθυμώ πρωτίστως να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο και τα Μέλη του Συμβουλίου για την τιμητική σας πρόσκληση. Εκ μέρους της κυβέρνησης, καθώς και του ίδιου του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, επιτρέψετε μου ταυτόχρονα, να μεταφέρω τα εύσημα σε όλους τους συντελεστές της αποψινής εκδήλωσης, αλλά και για τη διαχρονικά πατριωτική δράση της ΕΝΑΔ και των φίλων – μελών της.
Στην τρισχιλιετή ιστορική μας πορεία, η Μεγάλη Εθνεγερσία του 1821 αποτελεί αναμφίβολα, ένα από τα φωτεινότερα της ορόσημα. Η ελληνική επανάσταση, απέδειξε στα έθνη ότι η αγωνιστικότητα και η ισχυρή θέληση ενός λαού, μπορούν ν’ αλλάξουν την ιστορική του μοίρα. Απέδειξε για εμάς του Έλληνες, τη θαυματοποιό δύναμη του γένους μας. Τις αρετές και δυνατότητες μας, όταν στοχοθετούμε υπό συνθήκες εθνικής ενότητας.
Η εξέγερση που κηρύχτηκε στις 25 Μαρτίου, δεν υπήρξε ένα ακαριαίο ξέσπασμα ενός καταπιεσμένου λαού. Τουναντίον, αποτέλεσε την κατάληξη μιας πολύχρονης διαδικασίας εθνικής αφύπνισης. Το προεπαναστατικό έργο του Ρήγα Φεραίου, του πατρό-Κοσμά του Αιτωλού και του Αδαμάντιου Κοραή, φλόγιζε τις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων. Η μακραίωνη καρτερία, η για τέσσερις αιώνες αντίσταση στην αφελληνιστική καταπίεση των Οθωμανών, καθόλου δεν έκαμψε την ακάματη προσήλωση των Ελλήνων στο εθνολογικό τους κεκτημένο.
Αλήθεια, ποιος άλλος λαός, μέσα από τέτοιες και τόσες εξοντωτικές πολιτικές, θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα τα εθνικά του ιδεώδη; Οι εξισλαμισμοί και τα παιδομαζώματα, οι δυσβάστακτες φορολογίες και η εξευτελιστική καταπίεση ενός περήφανου λαού, καθόλου δεν διέκοψε την ιστορική του συνέχεια. Ενός λαού, που υπακούοντας στην αρχαία του κληρονομιά, θα ανασήκωνε την σπάθα και το καρυοφύλλι, διεκδικώντας, ενώπιον θεού και ανθρώπων, την Λευτεριά ή τον Θάνατο.
Η συμβολή της Εκκλησίας στη διατήρηση της εθνικής συνείδησης, η οικονομική άνθηση του παροικιακού ελληνισμού, η ύπαρξη σαφούς ιδεολογικής βάσης, καθώς και η προπαρασκευαστική δράση της Φιλικής Εταιρείας, αποτέλεσαν τις απαραίτητες συνιστώσες. Την ενσάρκωση του οράματος, το βάρος του αγώνα, θα αναλάμβαναν τα προϋπάρχοντα, ένοπλα σώματα αρματολών και κλεφτών. «H φρουρά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» κατά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Το ξέσπασμα της όμως, καταδικάζεται ομόφωνα από την πανίσχυρη τότε Ιερά Συμμαχία. Το ξεκίνημα της, καταπνίγεται από τον οθωμανικό δεσποτισμό, με σφαγές και ολοκαυτώματα. Στην αιματοπότιστη Χίο, στην Κάσο, στα Ψαρρά και στο Μεσολόγγι, η τούρκικη θηριωδία αφήνει πίσω της, εκατόμβες αθώων.
Οι σφαγές πεισμώνουν το φρόνημα, οι αγωνιστές ενισχύουν τη δράση τους. Η διεθνής κατακραυγή δίνει νέα ώθηση στο φιλελληνικό ρεύμα σε Ευρώπη και Αμερική. Η Δύση συγκλονίζεται από τον μακροχρόνιο, άνισο και αντίξοο, ενάντια στην τουρκοκρατία, αγώνα. Συγκινείται από τον ηρωισμό και το πάθος των ελλήνων αγωνιστών.
Αυτοί, οι αμόρφωτοι, απειθάρχητοι χωρικοί και θαλασσινοί, κατατρόπωσαν στρατιές. Καταναυμάχισαν στόλους. Αυτοί οι λίγοι, ο ανώνυμος λαός, επίγονοι των Μαραθωνομάχων και των Σαλαμινομάχων, αποδεικνύουν ξανά ότι ο ηρωισμός και το φιλελεύθερο ήθος, είναι ιδιώματα συνυφασμένα με τους Έλληνες. Υποχρεώνουν τον Καζαντζάκη να ομολογήσει πως «Στους Έλληνες», «έχει δοθεί η αποστολή, να μεταμορφώνουν την δουλεία, σε ελευθερία».
Αυτό ήταν το μήνυμα, που μας κατέλειπαν οι ήρωες του ‘21. Ένα συμβόλαιο Ελευθερίας γραμμένο με το αίμα τους. Που συντηρήθηκε στην πολυτάραχη πορεία του έθνους και σταδιακά μεταδόθηκε μέχρι την ιδιαίτερη μας πατρίδα.
Το έπος του ‘55-59, χαρακτηρίζεται ως η εν Κύπρω συνέχεια και επανάληψη, της επαναστάσεως των οπλαρχηγών του Μοριά και της Στερεάς Ελλάδας. Ίδια βιώματα, ίδιες σκλαβκιές, στον πάτσον τζιαι τον κλώτσον αυτόκλητων κατακτητών, αλλά όπως και στον ελλαδικό χώρο, το φρόνημα των Κυπρίων παρέμενε επί αιώνες, ανυπότακτο και ελληνικό.
Έμπρακτη κορύφωση του προαιώνιου αλυτρωτικού μας πόθου, ο επαναστατικός αγώνας της ΕΟΚΑ υπήρξε η ιστορική συνέχεια, της πρώτης ενωτικής διακήρυξης των Κυπρίων στη Ρώμη το 1821. Των τριών κινημάτων που ακολούθησαν στο νησί το καλοκαίρι του 1833. Της κήρυξης της Ένωσης μετά της Μητρός Ελλάδας, από το Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημο Μυλωνά, αλλά και της αυθόρμητης εξέγερσης εναντίον των Βρετανών τον Οκτώβρη του ‘31. Του παλλαϊκού, εν τέλει, πόθου για ένωση όπως επισφραγίστηκε στο Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950.
Αυτήν την ιστορική αξίωση, την αξίωση για απελευθέρωση και ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό, θεώρησαν οι αποικιοκράτες ότι μπορούν να καταπνίξουν. Αρνούμενοι στο λαό μας το αναφαίρετο, αθετώντας τις υποσχέσεις του 1907, του ’12, του ΄15 και πιο πρόσφατα του 1940.
Λησμόνησαν αυτούς που πολέμησαν κατά χιλιάδες στο πλευρό τους στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Βόρειο Αφρική. «Το ζήτημα της Ένωσης είναι κλειστό». «Ουδέποτε η Κύπρος θα μπορούσε να τύχει αυτοδιάθεσης». Ύβρεις που διαδέχονταν η μία την άλλη. Προσβολές που δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητες. Που καθιστούσαν την ένοπλη εξέγερση, ζήτημα πλέον, τιμής και εθνικής αξιοπρέπειας. Ο κύβος ερρίφθη. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ορκίζει τον κυπριακό Ελληνισμό από τον άμβωνα της Παναγίας Φανερωμένης, ενώ ο Γεώργιος Γρίβας, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, το ακατόρθωτο.
«Με την βοήθεια του Θεού και πίστην εις τον τίμιο αγώνα» τα μεσάνυκτα της 1ης Απριλίου του ’55, ο κόσμος του ονείρου και του παραμυθιού, θα ζωντανέψει. Οι εκρήξεις που φωτίζουν τον κυπριακό ουρανό, σηματοδοτούν το τέλος των ειρηνικών πλην άκαρπων διαβημάτων. Σηματοδοτούν την ακατανίκητη θέληση της γενιάς της ΕΟΚΑ, να ζήσει λεύτερη ή να πεθάνει. Ήταν η νύκτα, που, με τα λόγια του Υψηλάντη, καλέσαμε την ελευθερία, στη γη της πατρίδας μας.
Σε αυτό το εθνικό προσκλητήριο, στο νέο «Ίτε παίδες Ελλήνων…», πρώτη ανταποκρίνεται η κυπριακή νεολαία. Οι υπέροχοι νέοι και νέες, που δεν ναρκώθηκαν από το βόλεμα. Που δεν έμαθαν ύμνους ξένους και που δεν συμβιβάστηκαν στη θέα καμιάς άλλης σημαίας, παρά μόνο της γαλανόλευκης.
Αυτή η νέα «χούφτα τρελών», θα υψώσουν, 130 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, ξανά τα καριοφίλια και τις σπάθες. Βαφτισμένοι στης Χριστιανοσύνης και της Ελλάδας τα νάματα, θα συμπορευτούν με τον αρχηγό Διγενή στο δρόμο της ελληνικής τιμής. Θα αναζητήσουν την Λευτεριά, σε ανηφοριές και μονοπάτια, σε βουνά και ρεματιές.
Ολόκληρος ο λαός μας αγκαλιάζει τους αγωνιστές και κάθε έκφανση του Αγώνα. Με το κατηχητικό, το σύνδεσμο, τη μεταφορά της αλληλογραφίας, την αναγραφή συνθημάτων και τη ανύψωση σημαιών. Ηλικιωμένοι και γυναίκες, όχι μόνον δεν μένουν αμέτοχοι, αλλά αναδεικνύονται σε αφανείς ήρωες. Κατασκευάζουν κρησφύγετα, τροφοδοτούν τις αντάρτικες ομάδες, συμμετέχουν στην παθητική αντίσταση. Παρέχουν πληροφορίες κρίσιμες για την έκβαση του αγώνα.
Οι μεγαλύτεροι, οι πιο ριψοκίνδυνοι συμμετέχουν σε αποστολές παρακολούθησης, κατασκευάζουν αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και όπλα, συμμετέχουν στις ομάδες κρούσης και στο αντάρτικο.
Οι αποικιοκράτες αντιδρούν στην επαναστατική καταιγίδα, με δόλια, αναχρονιστικά και απάνθρωπα μέτρα. Επιβάλλουν κατ’ οίκον περιορισμούς, προβαίνουν σε συλλήψεις και προσωποκρατήσεις χωρίς εντάλματα, χωρίς δίκη. Κλείνουν τα Γυμνάσια και δολοφονούν εν ψυχρώ έφηβους και παιδιά. Ενθαρρύνουν τις προδοσίες, επικηρύσσουν με αμύθητα για την εποχή, πλούτη, τους πλέον καταζητούμενους αγωνιστές. Μεθοδεύσεις, που καταλήγουν η μία μετά την άλλη στην αποτυχία.
Θα αναγκαστούν πλέον, να ανασύρουν από τα μπουντρούμια του μεσαίωνα τις πιο φρικαλέες μεθόδους ανάκρισης, τους πλέον αποτρόπαιους βασανισμούς. Με χαλκευμένες κατηγορίες και συνοπτικές διαδικασίες, οδηγούν στην αγχόνη, αμούστακα παιδιά. Και πάλιν εις μάτην. Οι πράξεις τους, ατσαλώνουν το φρόνημα του εξεγερμένου λαού, πεισμώνουν ακόμα περισσότερο τις φλογισμένες ψυχές.
Κάθε τους νέα μεθόδευση, κάθε βάναυση απόπειρα να καταπατηθεί η ελληνική ύπαρξη και αξιοπρέπεια, προκαλεί ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Απέναντι τους δεν έχουν πλέον μόνον τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αλλά ολόκληρο τον λαό.
Όλο και κάποιος Κυριάκος Μάτσης θα τους υπενθυμίσει ότι αυτός ο αγώνας, ποιείται για την αρετή και όχι για τα χρήματα. Όλο και κάποιος αντάρτης, όντας περικυκλωμένος, θα τους επαναλάβει, με φωνή στεντόρεια, το αρχέγονο «Μολών Λαβέ». Όλο και κάποια μάνα, σαν του Παλληκαρίδη, θα τον θρηνήσει σπαρτιάτικα, αναφωνώντας πως «χαλάλιν της πατρίδας μου, το γαίμαν του παθκιού μου».
Αυτό ήταν το ήθος της γενιάς της ΕΟΚΑ. Και οι ίδιες θυσίες, το ίδιο ελληνικό κλέος, επαναλαμβάνονται σε ένα πρόχειρο κρησφύγετο στον Μαχαιρά, σε ένα ταπεινό αχυρώνα στο Λιοπέτρι. Επαναλαμβάνονται στις κρυψώνες του Δικώμου και στα κακοτράχαλα βουνά του Κύκκου. Στους διαδρόμους του παλαιού Γενικού Νοσοκομείου και στα λημέρια των Σπηλιών.
Αυτή ήταν, η γενιά της ΕΟΚΑ. Μια δράκα απειροπόλεμων παλικαριών, που σε αντιδιαστολή με το σήμερα, συναισθάνθηκαν ότι, οι ίδιοι οφείλουν στην πατρίδα και όχι το αντίστροφο. Γιατί έθεσαν, όπως και οι αγωνιστές του Μακρυγιάννη, πρώτα το «εμείς» και ύστερα το «εγώ». Επαναβεβαιώνοντας πως η ελευθερία, υπήρξε πάντοτε, απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά.
Η πατρίδα μας σήμερα, δεν είναι αυτή που οραματιστήκαμε. Δεν είναι αυτή για την οποία αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους οι αγωνιστές της Λευτεριάς που σήμερα τιμούμε. Σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια από την τουρκική εισβολή, η πατρίδα μας ακρωτηριασμένη και αιμάσσουσα, εξακολουθεί να κηδεύει τους νεκρούς της.
Η συναίσθηση της ιστορικής μας ευθύνης, επιβάλλεται σήμερα όπως μας βρει να εξορκίζουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Να ξεριζώνουμε τα ζιζάνια της αντιπαράθεσης που μας κατατρέχουν σε κάθε κρίσιμη ιστορική συγκυρία. Αρκετό φόρο αίματος έχει καταβάλει ο λαός μας στο όνομα του φανατισμού. Αρκετές χαμένες πατρίδες έχουμε θρηνήσει ως ελληνισμός, εξαιτίας της εσωτερικής διάσπασης και της πόλωσης. Η Αμμόχωστος, η Κερύνεια και η Μόρφου, ας μην επιτρέψουμε να προστεθούν σε αυτόν το κατάλογο.
Υπό το φως των σημερινών δεδομένων, συναισθανόμαστε την ανάγκη για συλλογικότητα και συλλειτουργία. Την ανάγκη, η νηφαλιότητα και το μέτρο, να πρυτανεύσουν της δημαγωγίας και της κομματικής αντιπαράθεσης. Μαζί και ενωμένοι, έχουμε αποδείξει ως Ελληνισμός, ότι μπορούμε να επιτύχουμε και πολλές και υψηλές εθνικές επιδιώξεις.
Ως προς την ανάγκη να διεκδικήσουμε τα δίκαια συμφέροντα του λαού μας, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Με εξωστρέφεια και αυτοπεποίθηση, προασπιζόμενοι τα νόμιμα και διεθνώς κατοχυρωμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Προωθώντας το ενεργειακό μας πρόγραμμα μέσω τριμερών συμφωνιών, ενδυναμώνουμε ταυτόχρονα τη γεωπολιτική μας δυναμική. Αναβαθμίζοντας τη στρατηγική μας υπόσταση σε διμερές επίπεδο, θωρακίζουμε ταυτόχρονα την κρατική μας οντότητα. Διευρύνοντας το διπλωματικό μας εκτόπισμα, πολλαπλασιάζουμε τις πιθανότητες αντιμετώπισης της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας. Αποδεικνύουμε ότι η χώρα μας, δεν είναι, ούτε μικρή, ούτε πια μόνη.
Παρονομαστής όμως όλων των ενεργειών μας, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το στόχο της απελευθέρωσης και επανένωσης της πατρίδας μας. Οραματιζόμαστε την Κύπρο ως μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Υπόδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης, σεβασμού και ελπίδας, που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού μας και κυρίως της νέας γενιάς.
Αυτή είναι η επιδίωξη μας και μόνο με αυτόν το τρόπο θα τιμήσουμε, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, τις θυσίες των ηρώων μας. Αυτός είναι σήμερα ο δικός μας αγώνας, η δική μας επανάσταση και η δική μας υπέρβαση. Αυτή που θα δικαιώσει όσους θυσιάστηκαν διαχρονικά για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Αυτό είναι το ιστορικό μας χρέος, έναντι στις απελθούσες και επερχόμενες γενεές των Ελλήνων της Κύπρου. Το χρέος που θα επιβεβαιώσει τα λόγια του Βασίλη Μιχαηλίδη, πως, «η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει».
Αιωνία ας είναι η μνήμη των ηρώων μας και Καλή Ανάσταση στις ψυχές και στην πατρίδα μας.